امنیت مبتنی بر اعتماد صفر

امنیت شبکه های سنتی به صورتی بود که همواره موجودیت های داخل یک شبکه هویتشان برای یکدیگر محرز میگردید که این رویکرد مخاطرات جدی و تهدیدات جبران ناپذیری را متوجه سازمان مینمود. در واقع معماری امنیتی شبکه های سنتی منطبق بر مفهومی با عنوان “قلعه و خندق” است به این معنی که با تعریف مکانیزمهای مختلف امکان ورود به داخل را سخت و پیچیده میکند اما به امنیت داخلی توجه ویژه ای نمیشود.

استراتژی قلعه و خندق بر این اساس بنا شده است که همواره هر چیزی که داخل شبکه قرار دارد مورد اعتماد است. در امنیت Castle-and-Moat ، دسترسی از خارج از شبکه دشوار است، اما همه افراد داخل شبکه به طور پیش‌فرض قابل اعتماد در نظر گرفته می‌شوند و دسترسی دائمی دارند.

مشکلات ناشی از پیاده سازی این مدل امنیتی:
* برای هر فردی که اجازه دسترسی را دریافت کرده باشد، امکان کنترل آزادانه بر هر چیزی که داخل شبکه قرار دارد فراهم است؛ این فرد می‌تواند یک مهاجم باشد!
* نقض داده های سازمانی – که سالانه هزینه سرسام آوری را به سازمان تحمیل کرده یا تداوم کسب و کار را با مخاطره روبرو میسازد.